Dit keer maar eens op de zaterdag avond in de pen geklommen om ook maar een verslag te maken van mijn weekje Nederland, want tja, waarom zou je hier niet bloggen, terwijl je toch best wel wat te bloggen zou kunnen hebben?
Hier loop ik alleen niet met mijn camera de hele tijd op zak en schiet ik overal foto's van. Toch blijft het feit er dat ik ook hier wel wat mee maak, wellicht iets minder apart, meer dingen die tot aller verbeelding spreken.
Vandaag was ik bijvoorbeeld weer eens in de Albert Heyn.
Tja..... bekend he?
Daar hoef ik geen 3 alinea's aan te besteden met het omschrijven van zo'n supermarkt. Waarom heb ik het uberhaupt daar wel gedaan?
Of waarom doe ik het hier juist niet?
Mijn Albert Heyn (op 't Gelderlandplein) heeft namelijk van die zelfscanners, erg leuk, makkelijk en snel. Je kan natuurlijk ook nog eens leuke grapjes uithalen, scanners wisselen van mensen, producten extra scannen bij onoplettende mede-scanner-gebruikers, enz enz.
Maar nee, het is heerlijk om weer even terug te zijn in Nederland.
Jawel, het ontvangst commitee was wat anders samengesteld dan verwacht. Het bestond namelijk uit een douanier...... "meneer, waar komt u vandaan?" was zijn vraag.
Uit China natuurlijk..... kan je toch wel zien, ik reis nu met 1 grote koffer, 1 propvolle trolley en een laptoptas, mijn rugzak had ik in mijn koffer gepropt, om maar te proberen om met zo min mogelijk stuks te kunnen reizen.
En jawel hoor..... zo'n nieuwsgierige knakker, benieuwd wat ik allemaal in deze 3 koffers had weten te proppen.
En jawel, 3 kilo thee, 8 echte Chinese Mont Blanc pennen, 3 horloges, 2 nieuwe kostuums, 7 nieuwe overhemden, 2 beschilderde rollen op zijde, en en en.....
ja, ook nog 3 sloffen sigaretten, of waren het er toch 4? Geen idee, alles lag los in de koffer.
De pennen had ik uiteraard al overal gestopt, in elk kostuum een pen, in elk schrijfblok een pen en waar maar een pen voor nodig kon zijn, of handig zou zijn, had ik zo'n mooie glimmer gestopt.
Maar goed, na een half uurtje al mijn souvernirs tonen aan de gastvrije en nieuwsgierige douanier, mocht ik na betaling van 30 euro mijn weg naar de uitgang vervolgen. Ja..... 30 euro voor 1 slofje sigaretten te veel. Ach, hij vroeg nog of het 2 sloffen waren die ik mee had, waarop ik had gezegd dat dat wellicht wel zou kunnen. Vooral niet bevestigen dacht ik, laat het maar in het midden, kan hij je daar nooit op pakken. En inderdaad..... de sloffen in China (15 euro voor 20 pakjes) waren dus iets duurder geworden, maar nog steeds goedkoper dan hier, dus prima. Blij dat hij niet al die andere dingen wilde belasten of zelfs in beslag wilde nemen. Ik kwam dus goed weg.......of kwam ik nu eigenlijk goed thuis?
Inmiddels waren dus alle vrienden, bekenden, collega's en de bijbehorende spandoeken al van Schiphol vertrokken en stonden alleen 2 ouwe besjes nog op het vliegveld, mijn paps en mams!
De schade van de douanier kon ik thuis dus weer snel herstellen. De souvernirs konden dus nu uitgepakt worden, de verhalen erbij verteld worden en jawel...... ik kreeg weer eens een aardappel te zien. Joh, wat zien die dingen er eigenlijk raar uit, bah........ dat lust ik vast niet..... doe mij maar een paar eenden voetjes!
Maar nee, geen ontkomen meer aan........ hollandse pot!
zondag 1 juni 2008
donderdag 22 mei 2008
Nog eendje dan!! Afscheid van Azië
Beijing, 22 mei 2008, 0.07u 's nachts.
Over zo'n 6 uur gaat mijn wekker en mag ik mij op gaan maken voor mijn laatste paar duizend kilometer, richting Amsterdam. Heerlijk, een rechtstreekse vlucht van de KLM, maar wel natuurlijk netjes met de beentjes in de nek.
Waarschijnlijk echt met de beentjes in de nek, want mijn handbagage overschrijdt echt elke grens. De spullen die ik 3 weken geleden allemaal netjes in een grote koffer heb weten te proppen, zitten nu nog meer gepropt in een prachtige authentieke Singaporese trolley. Deze trolley zal ik proberen om als handbagage mee te nemen, maar goed..... de Nederlandse dames van de KLM zullen waarschijnlijk ook niet achterlijk zijn. 30 kilo aan handbagage is natuurlijk wat veel.
Ik zal ze netjes vertellen dat ik gewoon een paar kilootjes aardappelen mee heb genomen, een paar kaasjes en dat soort onzin..... ja, juist, alsof ik met de KLM-caravan op pad ga.
Mijn koffer waar ik mijn reis mee begon staat eigenlijk op knappen, daarom durf ik er niet al te veel meer in te doen (zit toch tot het randje vol) en de charmes van de Chinese dames heeft mij weten te verleiden om zo'n 50 kilo thee mee te nemen..... wel nee, daar doet de Nederlandse douane vast niet moeilijk over.
Ik ben immers ook met de nodige "goods to declare" van China naar Singapore en weer terug gereisd. Wat moet je trouwens zeggen in China als je met een "nepper" weer het land in komt reizen, terwijl je die in China hebt gekocht??? Ik kom hem terug brengen?? Geen idee.
Wat ik op de luchthaven van Beijing verwachtte gebeurde trouwens niet. Ik hoefde niet als enige witte aap op de vlucht van Singapore naar Beijing mijn koffer te openen, iets wat ik in Shenzhen wel moest. Toen liep ik nog met een kilo of 5 aan stroopwafels, die gelukkig niet ontdekt werden (leve de tassen van de Appie!)
Vandaar dat mijn koffer wat lichter is........ ik ben die berg stroopwafels kwijt.
Tja, vanochtend snapte ik waarom ze mij het avontuur van gisteren hadden aangedaan. Ik kwam hier netjes met 3 zakken stroopwafels maandag binnen zetten, maar na het nemen van een hap van de eerste stroopwafel van mijn reis, vanochtend, kon ik begrijpen dat ze mij de Alfred Jodokus Kwak Voetjes hadden aangedaan.
Stroopwafels die stroop van de wafel er boven of onder bevatten.... hmmmm, ach, beter dan wat zwemvliesjes......
Ze gaven vanochtend pas toe dat ze deze lekkernij nog nooit eerder hadden besteld, omdat de meeste westerlingen niet eens een stukje zeekomkommer durfden te eten. Ze hadden van hun trainer dus een andere indruk, alsof ik de alleseter, de durfal was, open stond voor nieuwe indrukken en nieuwe smaken..... Ja, opzich wel, maar om dan met een paar zweetvoeten aan te komen zetten......
Het heeft in iedergeval wel voor hilariteit gezorgd.
Vandaag heb ik daarom ook erg veel lol gehad. Je opent je mail en jawel..... een droge mail van je eigen vader: "Wat staat er morgen op het menu of wordt je verrast met een afscheidsdiner. Je kan ook een badeend vragen , maar dan moet je hem wel heel dun snijden en goed laten garen voor het nuttigen."
Tja.... da's al een goed begin.
Trouwens..... ik heb heerlijk op mijn kussen liggen snurken gisteren! Elke avond komen ze hier met de "Kussen service" en nee.... niet om even een potje te staan zoenen met elkaar, maar we hebben hier keuze uit maarliefst 6 verschillende kussens. En jawel..... je raad het al, vanochtend had ik dus door dat ik op een kussen gevuld met eendendons de hele week heb liggen slapen.
Ook de droge, gort droge sms-jes van mijn lieftallige collega Paul waren weer erg hilarisch, maar ja.... zie die maar eens in een training te vertalen tot een leuke grap.... lastig lastig lastig.
Paul is mijn "team lead" bij QNH en 1 van zijn taken, naast zijn normale rol is om te waken over mijn welzijn. Tja, daar hadden we al meer woordgrappen over gemaakt met elkaar, zoals:
ja, dat kan wel zijn,
Laten we wel zijn,
welzijnswerker,
enz enz
maar vandaag was hij weer bijzonder scherp. Hierbij een overzicht van de sms-jes die ik vandaag mocht ontvangen. Je vraagt je bijna af of het "wel zijn" taak is om dit allemaal te versturen maar goed...... ja.... weer een "welzijn" grap.... oef..
Paul: Alle eendjes op een rij vandaag?
Paul: Je bent vandaag goed gebekt, geen gesnater in de klas?
Paul: Wat ook helpt is om kwik in die bekjes te kwakken. Stopt het gekwek lekker snel.
Paul: Ga je met de Peking Express of via de Chinese Muur?
Ik denk dat ik dus morgen met een MacDonald Duckglas richting Nederland vlieg, want het wordt tijd om mijn vleugels uit te slaan, te stoppen met mijn gesnater.... anders kan ik morgen melden dat ik een druppel later kom.....
Ik heb trouwens nu de instellingen van mijn blog kunnen aanpassen, mocht iemand wat op z'n (eenden)lever hebben, dan kan er nu door iedereen gewoon gereageerd worden op de blogs!
Ja, het is tijd om hier het lichtje uit te doen en morgen met frisse moed de files van Beijing te gaan trotseren. Zojuist de wake-up call bestseld en even geïnformeerd of ik een taxi kon bestellen en jawel..... om 7.45u word ik opgehaald met............een lelijk eendje......
Ik wil natuurlijk wel in "stijl" dit land verlaten.
Wie interesse heeft in een kopje chinese thee, een mooie chinese art tentoonstelling wil komen bezoeken, die nodig ik bij deze uit om binnenkort eens even langs te waggelen in het Amstelveense!
En voor nu.... kwak ik mijn laptop dicht en houd ik even mijn snater, ik ga nog even genieten van mijn heerlijke bed, met een dekbed en kussen gevuld met eendenveren, en natuurlijk....... dat allemaal in mijn eendje!!
Michel
Over zo'n 6 uur gaat mijn wekker en mag ik mij op gaan maken voor mijn laatste paar duizend kilometer, richting Amsterdam. Heerlijk, een rechtstreekse vlucht van de KLM, maar wel natuurlijk netjes met de beentjes in de nek.
Waarschijnlijk echt met de beentjes in de nek, want mijn handbagage overschrijdt echt elke grens. De spullen die ik 3 weken geleden allemaal netjes in een grote koffer heb weten te proppen, zitten nu nog meer gepropt in een prachtige authentieke Singaporese trolley. Deze trolley zal ik proberen om als handbagage mee te nemen, maar goed..... de Nederlandse dames van de KLM zullen waarschijnlijk ook niet achterlijk zijn. 30 kilo aan handbagage is natuurlijk wat veel.
Ik zal ze netjes vertellen dat ik gewoon een paar kilootjes aardappelen mee heb genomen, een paar kaasjes en dat soort onzin..... ja, juist, alsof ik met de KLM-caravan op pad ga.
Mijn koffer waar ik mijn reis mee begon staat eigenlijk op knappen, daarom durf ik er niet al te veel meer in te doen (zit toch tot het randje vol) en de charmes van de Chinese dames heeft mij weten te verleiden om zo'n 50 kilo thee mee te nemen..... wel nee, daar doet de Nederlandse douane vast niet moeilijk over.
Ik ben immers ook met de nodige "goods to declare" van China naar Singapore en weer terug gereisd. Wat moet je trouwens zeggen in China als je met een "nepper" weer het land in komt reizen, terwijl je die in China hebt gekocht??? Ik kom hem terug brengen?? Geen idee.
Wat ik op de luchthaven van Beijing verwachtte gebeurde trouwens niet. Ik hoefde niet als enige witte aap op de vlucht van Singapore naar Beijing mijn koffer te openen, iets wat ik in Shenzhen wel moest. Toen liep ik nog met een kilo of 5 aan stroopwafels, die gelukkig niet ontdekt werden (leve de tassen van de Appie!)
Vandaar dat mijn koffer wat lichter is........ ik ben die berg stroopwafels kwijt.
Tja, vanochtend snapte ik waarom ze mij het avontuur van gisteren hadden aangedaan. Ik kwam hier netjes met 3 zakken stroopwafels maandag binnen zetten, maar na het nemen van een hap van de eerste stroopwafel van mijn reis, vanochtend, kon ik begrijpen dat ze mij de Alfred Jodokus Kwak Voetjes hadden aangedaan.
Stroopwafels die stroop van de wafel er boven of onder bevatten.... hmmmm, ach, beter dan wat zwemvliesjes......
Ze gaven vanochtend pas toe dat ze deze lekkernij nog nooit eerder hadden besteld, omdat de meeste westerlingen niet eens een stukje zeekomkommer durfden te eten. Ze hadden van hun trainer dus een andere indruk, alsof ik de alleseter, de durfal was, open stond voor nieuwe indrukken en nieuwe smaken..... Ja, opzich wel, maar om dan met een paar zweetvoeten aan te komen zetten......
Het heeft in iedergeval wel voor hilariteit gezorgd.
Vandaag heb ik daarom ook erg veel lol gehad. Je opent je mail en jawel..... een droge mail van je eigen vader: "Wat staat er morgen op het menu of wordt je verrast met een afscheidsdiner. Je kan ook een badeend vragen , maar dan moet je hem wel heel dun snijden en goed laten garen voor het nuttigen."
Tja.... da's al een goed begin.
Trouwens..... ik heb heerlijk op mijn kussen liggen snurken gisteren! Elke avond komen ze hier met de "Kussen service" en nee.... niet om even een potje te staan zoenen met elkaar, maar we hebben hier keuze uit maarliefst 6 verschillende kussens. En jawel..... je raad het al, vanochtend had ik dus door dat ik op een kussen gevuld met eendendons de hele week heb liggen slapen.
Ook de droge, gort droge sms-jes van mijn lieftallige collega Paul waren weer erg hilarisch, maar ja.... zie die maar eens in een training te vertalen tot een leuke grap.... lastig lastig lastig.
Paul is mijn "team lead" bij QNH en 1 van zijn taken, naast zijn normale rol is om te waken over mijn welzijn. Tja, daar hadden we al meer woordgrappen over gemaakt met elkaar, zoals:
ja, dat kan wel zijn,
Laten we wel zijn,
welzijnswerker,
enz enz
maar vandaag was hij weer bijzonder scherp. Hierbij een overzicht van de sms-jes die ik vandaag mocht ontvangen. Je vraagt je bijna af of het "wel zijn" taak is om dit allemaal te versturen maar goed...... ja.... weer een "welzijn" grap.... oef..
Paul: Alle eendjes op een rij vandaag?
Paul: Je bent vandaag goed gebekt, geen gesnater in de klas?
Paul: Wat ook helpt is om kwik in die bekjes te kwakken. Stopt het gekwek lekker snel.
Paul: Ga je met de Peking Express of via de Chinese Muur?
Ik denk dat ik dus morgen met een MacDonald Duckglas richting Nederland vlieg, want het wordt tijd om mijn vleugels uit te slaan, te stoppen met mijn gesnater.... anders kan ik morgen melden dat ik een druppel later kom.....
Ik heb trouwens nu de instellingen van mijn blog kunnen aanpassen, mocht iemand wat op z'n (eenden)lever hebben, dan kan er nu door iedereen gewoon gereageerd worden op de blogs!
Ja, het is tijd om hier het lichtje uit te doen en morgen met frisse moed de files van Beijing te gaan trotseren. Zojuist de wake-up call bestseld en even geïnformeerd of ik een taxi kon bestellen en jawel..... om 7.45u word ik opgehaald met............een lelijk eendje......
Ik wil natuurlijk wel in "stijl" dit land verlaten.
Wie interesse heeft in een kopje chinese thee, een mooie chinese art tentoonstelling wil komen bezoeken, die nodig ik bij deze uit om binnenkort eens even langs te waggelen in het Amstelveense!
En voor nu.... kwak ik mijn laptop dicht en houd ik even mijn snater, ik ga nog even genieten van mijn heerlijke bed, met een dekbed en kussen gevuld met eendenveren, en natuurlijk....... dat allemaal in mijn eendje!!
Michel
dinsdag 20 mei 2008
Pootje over....
Tja.... vandaag namen de Chinezen hier mij mee naar een lokaal erg bekend en goed restaurant, om eens lekker even een hele Peking eend op te eten. Ja..... nu snap ik ook waarom ze "een hele" zeiden.....
Wij stapten dus binnen bij Beijing DaDong Roast Duck Restaurant.....
Gezellig een privé kamer in, om daar met z'n zevenen te gaan eten.
Uiteraard werd nog even gevraagd of ik dingen niet lustte.... ja, ehm, mosselen, daar ben ik allergisch voor. En daar hebben ze zeker rekening mee gehouden!
Op het menu van vanavond stonden diverse gerechten, lokale lekkernijen en wat traditionele gerechten. Van wat prutjes van jasmijn en lotus bloemen, ehm.... er is toch geen oorlog hier??? Maar nee..... dit was slechts het begin, een hap bloembollen was tot daar aan toe. Maar wat kwam er al vrij snel binnen gewandeld.....
(prijsvraag, wat is dit???)
Juist..... Eend!!
Ehm.... alleen ontbrak er wat. Eigenlijk kwamen alleen de voetjes binnen gelopen, en de rest van de eend lag nog in de keuken, hing vast al in de oven om te garen.
Inderdaad, op het ronde plateau werden uitgerekend voor de gast van de avond een heerlijk stel voeten, zwemvliezen van een eend neergezet. Er werd nog even verteld dat ik er ook het sausje bij moest nemen..... een soort mosterddressing.
Maar tja.... de gast van de avond kreeg steeds als eerste de eer om het gepresenteerde gerecht te proeven en zo ook deze keer......
Opeens heb je dus een paar zwemvliezen van een eend voor je bungelen aan 2 stokjes.....en denk je "Kom op.... dit worden z'n laatste paar rondjes...."
Oef..... da's best goed kauwen zeg. Gelukkig zaten er geen botjes meer in, want het ontbenen van zo'n voetje (ik had eerst een linker, maatje 44, best fors) kost vrij veel tijd en wordt uiterst precies gedaan.
En jawel hoor..... smak smak smak.... dat is heerlijk...... door blijven kauwen en zodra het kan doorslikken..... niet nadenken...... malen met die kaken!
En zo geschiedde het...... mijn eerste stukje eend zat er in.
Het vervelende was dat het plateau in het midden kon draaien.... en jawel..... daar kwamen ze nog een keer voorbij.......... en ik moest mijn beste beentje voort zetten om niet af te haken...... ook de bijbehorende rechter zwemvlies van onze vriend Alfred J. Kwak verdween tussen mijn kaken..... dit keer nog iets meer mosterd, om het kauwen te versoepelen....
En jawel..... een heerlijk paar zwemvliesjes van de heer Kwak waren via mijn mond een weg naar beneden gestart.
Als ik nu wat gespetter van binnen hoor, heb ik vast niet goed gekauwd.
Verder hadden ze het best netjes gedaan. Een zeekomkommer, wat kabeljauw in de zeewier, wat lam, en jawel.........
het was het wachten waard!
Daar was de Beijing Eend.... nee, de Peking Eend, zo heet hij nog steeds.
Het hele proces was mij al uitgelegd, eendje schilderen, kwastje drogen in de wind, niet in de zon, eendje schilderen, kwastje drogen in de wind, niet in de zon, eendje
schilderen, kwastje drogen in de wind, niet in de zon, eendje schilderen, kwastje drogen in de wind, niet in de zon tot er een mooie coating om de eend zat.
De kok van beneden kwam met de eend binnen. En inderdaad...... alles zat er nog aan, tot de snavel aan toe..... hij mistte alleen......... juist, zijn 2 zwemvliesjes...
Verder nog helemaal compleet.
En ik ook uitleggen dat wij in Nederland ook best wel wat hergebruiken of tenminste niet direct weg gooien. Wij trekken ook van wat restjes kip de meeste lekkere soep.
Ok.... daar ging de kok aan de slag, het beestje netjes in de pan hakkend, ehm, nee, van z'n tafel op 2 bordjes hakkend en snijdend.
Tijdens het maken van de filmpjes van deze kunsten had mijn batterij helaas zijn einde bereikt, de rest is dus achtergebleven in de privé kamer en in mijn geheugen.
En uiteraard........
De gast van de avond en diegene die de rekening mochten oppakken..... kregen bijden het lekkerste van de eend....... hals en kop....
Grrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
Het heeft mij heel wat kopzorgen bezorgd. Maar uiteindelijk toch ook daar mijn tanden in gezet in ook daar netjes alles van opgegeten. Tot ik even werd gecorrigeerd, dat ik dat hardere stukje toch maar even uit moest spugen, dat was niet te eten, dat was een stukje schedel....
Dank je wel voor de tip! Vond het best.......
En nadat de eend netjes voor ons in plakjes op ons plateau was gezet, mochten we gaan knutselen. De eerste ronde werd voorgedaan door 1 van de 3 dames die wij eigenlijk deze avond tot onze beschikking hadden. Netjes met handschoentje aan werd een mooi stukje origami geleverd van ingevouwen eend in een soort pannenkoek. Doe er wat saus, komkommer en radijs bij en jawel..... smullen. Het was inderdaad goed te pruimen!
Ook kreeg ik een soort sesambolletje gevuld met eendenkebab erbij. Hmmmmm, ook prima te eten!
Daarna nog wat lam gekregen, wel deel.... geen idee, maar zag er tenminste weer eens normaal uit.
En daarna...... als 1 van de 2 desserts...... een heerlijk stukje pudding, gemaakt van.......... het schild van de schildpad.....
Inderdaad, weer iets aparts, maar dit werd ook gebruikt om medicijnen van te maken, van de oliën of zo die in het schild zitten. En naast wat medicijnen maakt men er hier ook pudding van......
Hmmm, heb dan liever een soort paracetamol-puddinkje met een heerlijk hoestsiroopje....
Hier zaten wat harde stukjes in...... het schildje.... arm beestje....als ik dit had geweten, had ik tegen je geroepen om het op een rennen te zetten ;-)
Ik ga maar even mijn mond spoelen nu.....
Michel
Wij stapten dus binnen bij Beijing DaDong Roast Duck Restaurant.....
Gezellig een privé kamer in, om daar met z'n zevenen te gaan eten.
Uiteraard werd nog even gevraagd of ik dingen niet lustte.... ja, ehm, mosselen, daar ben ik allergisch voor. En daar hebben ze zeker rekening mee gehouden!
Op het menu van vanavond stonden diverse gerechten, lokale lekkernijen en wat traditionele gerechten. Van wat prutjes van jasmijn en lotus bloemen, ehm.... er is toch geen oorlog hier??? Maar nee..... dit was slechts het begin, een hap bloembollen was tot daar aan toe. Maar wat kwam er al vrij snel binnen gewandeld.....
(prijsvraag, wat is dit???)
Juist..... Eend!!
Ehm.... alleen ontbrak er wat. Eigenlijk kwamen alleen de voetjes binnen gelopen, en de rest van de eend lag nog in de keuken, hing vast al in de oven om te garen.
Inderdaad, op het ronde plateau werden uitgerekend voor de gast van de avond een heerlijk stel voeten, zwemvliezen van een eend neergezet. Er werd nog even verteld dat ik er ook het sausje bij moest nemen..... een soort mosterddressing.
Maar tja.... de gast van de avond kreeg steeds als eerste de eer om het gepresenteerde gerecht te proeven en zo ook deze keer......
Opeens heb je dus een paar zwemvliezen van een eend voor je bungelen aan 2 stokjes.....en denk je "Kom op.... dit worden z'n laatste paar rondjes...."
Oef..... da's best goed kauwen zeg. Gelukkig zaten er geen botjes meer in, want het ontbenen van zo'n voetje (ik had eerst een linker, maatje 44, best fors) kost vrij veel tijd en wordt uiterst precies gedaan.
En jawel hoor..... smak smak smak.... dat is heerlijk...... door blijven kauwen en zodra het kan doorslikken..... niet nadenken...... malen met die kaken!
En zo geschiedde het...... mijn eerste stukje eend zat er in.
Het vervelende was dat het plateau in het midden kon draaien.... en jawel..... daar kwamen ze nog een keer voorbij.......... en ik moest mijn beste beentje voort zetten om niet af te haken...... ook de bijbehorende rechter zwemvlies van onze vriend Alfred J. Kwak verdween tussen mijn kaken..... dit keer nog iets meer mosterd, om het kauwen te versoepelen....
En jawel..... een heerlijk paar zwemvliesjes van de heer Kwak waren via mijn mond een weg naar beneden gestart.
Als ik nu wat gespetter van binnen hoor, heb ik vast niet goed gekauwd.
Verder hadden ze het best netjes gedaan. Een zeekomkommer, wat kabeljauw in de zeewier, wat lam, en jawel.........
het was het wachten waard!
Daar was de Beijing Eend.... nee, de Peking Eend, zo heet hij nog steeds.
Het hele proces was mij al uitgelegd, eendje schilderen, kwastje drogen in de wind, niet in de zon, eendje schilderen, kwastje drogen in de wind, niet in de zon, eendje
schilderen, kwastje drogen in de wind, niet in de zon, eendje schilderen, kwastje drogen in de wind, niet in de zon tot er een mooie coating om de eend zat.
De kok van beneden kwam met de eend binnen. En inderdaad...... alles zat er nog aan, tot de snavel aan toe..... hij mistte alleen......... juist, zijn 2 zwemvliesjes...
Verder nog helemaal compleet.
En ik ook uitleggen dat wij in Nederland ook best wel wat hergebruiken of tenminste niet direct weg gooien. Wij trekken ook van wat restjes kip de meeste lekkere soep.
Ok.... daar ging de kok aan de slag, het beestje netjes in de pan hakkend, ehm, nee, van z'n tafel op 2 bordjes hakkend en snijdend.
Tijdens het maken van de filmpjes van deze kunsten had mijn batterij helaas zijn einde bereikt, de rest is dus achtergebleven in de privé kamer en in mijn geheugen.
En uiteraard........
De gast van de avond en diegene die de rekening mochten oppakken..... kregen bijden het lekkerste van de eend....... hals en kop....
Grrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
Het heeft mij heel wat kopzorgen bezorgd. Maar uiteindelijk toch ook daar mijn tanden in gezet in ook daar netjes alles van opgegeten. Tot ik even werd gecorrigeerd, dat ik dat hardere stukje toch maar even uit moest spugen, dat was niet te eten, dat was een stukje schedel....
Dank je wel voor de tip! Vond het best.......
En nadat de eend netjes voor ons in plakjes op ons plateau was gezet, mochten we gaan knutselen. De eerste ronde werd voorgedaan door 1 van de 3 dames die wij eigenlijk deze avond tot onze beschikking hadden. Netjes met handschoentje aan werd een mooi stukje origami geleverd van ingevouwen eend in een soort pannenkoek. Doe er wat saus, komkommer en radijs bij en jawel..... smullen. Het was inderdaad goed te pruimen!
Ook kreeg ik een soort sesambolletje gevuld met eendenkebab erbij. Hmmmmm, ook prima te eten!
Daarna nog wat lam gekregen, wel deel.... geen idee, maar zag er tenminste weer eens normaal uit.
En daarna...... als 1 van de 2 desserts...... een heerlijk stukje pudding, gemaakt van.......... het schild van de schildpad.....
Inderdaad, weer iets aparts, maar dit werd ook gebruikt om medicijnen van te maken, van de oliën of zo die in het schild zitten. En naast wat medicijnen maakt men er hier ook pudding van......
Hmmm, heb dan liever een soort paracetamol-puddinkje met een heerlijk hoestsiroopje....
Hier zaten wat harde stukjes in...... het schildje.... arm beestje....als ik dit had geweten, had ik tegen je geroepen om het op een rennen te zetten ;-)
Ik ga maar even mijn mond spoelen nu.....
Michel
maandag 19 mei 2008
Beijing, 19 mei 2008, 14:28u - 14:31u
Nee, vandaag geen leuk, grappig verhaal, maar een klein stukje over een drietal enorm indrukwekkende minuten.
Vandaag was de training begonnen in Beijing. Met 7 man in een kamertje van zo'n 2 bij 3 meter, da's zweten. Maar goed, daar vertel ik later wel meer over.
Het meest werd ik gegrepen door de gebeurtenis na de lunch. Tijdens de lunch hadden we het al over de aardbeving daar gehad. De hulp die de chinezen nu zelf bieden is het doneren van geld, kleding, ieder draagt zo zijn steentje bij.
Om 14.28u stonden we weer op onze verdieping in het WTC van Beijing. Men had gevraagd of we wellicht de training rond 14.40 konden hervatten, omdat ze graag met iedere andere aanwezige in China, de slachtoffers van de aardbeving wilden herdenken.
Dat kan je uiteraard niet weigeren, nee, daar hoor je ook respect voor te tonen. Dus ik heb mij niet terug in mijn kamer getrokken. Ze hadden aangegeven dat ik best door kon, als ik dat zou willen. Nee, ik werk niet door, ook ik wil mijn respect tonen, al zou het alleen voor het fatsoen zijn.
Vanaf onze verdieping, de 35e etage, hebben we echt een prachtig uitzicht over een groot deel van Beijing. En om 14.28u gebeurde het...... Iedereen draaide zich naar het zuid westen, de richting van de ramp. Op kantoor doodse stilte, maar het geluid wat de stad deze 3 minuten lang onafgebroken maakte, was ook hier goed te horen.
Massaal gingen alle, maar dan ook echt alle auto's stilstaan. Een snelweg van 10 banen, die vlak langs het gebouw loopt stopte, de straat er omheen ook, de andere straten, ja.... alles, echt alles en iedereen was even voor het moment stil gaan staan. Niets geen polietie die het verkeer stil legde, nee, alsof men op commando het allemaal hadden begrepen, 14:28u is bijna begonnen, dus ga ik stiltaan.
Het moment van de ramp een week geleden werd met een soort luchtalarm aangekondigd. De sirenes kon je horen en onmiddelijk begonnen alle auto's en bussen tegelijk op de claxon te drukken. Iedereen heeft dat 3 minuten lang gedaan, deze metropool stond voor 3 minuten echt helemaal stil, 3 minuten geen beweging, zelfs in een foto zit meer beweging, nee deze 3 minten geen speld horen vallen, 3 minuten geen mobieltje wat afging, 3 minuten groot respect!
Terwijl je je in Nederland nog wel eens kan ergeren aan het feit dat er nog eens mensen vergeten om op 4 mei om 20u even 2 minuten stil te zijn, van niet meedoen was absoluut geen sprake, iedereen deed mee. Geen kuchje niets op kantoor, en buiten was er geen enkele claxon die maar even haperde. Alle mensen op strat stonden stokstijf, met het gezicht dezelfde richting op, geen auto reed, geen fietser, geen voetganger, niets maar dan ook niets bracht niet het respect op.
Dit was vandaag zo een ontzettend kippenvel moment. De saamhorigheid is hier enorm groot, hoe men hier mee omgaat, dat moet je eigenlijk vanaf dichtbij bekijken, moet je hier zien, pas dan besef je het pas voor een klein gedeelte, want ik denk dat er nog veel meer is.
Alleen al de 16 miljoen mensen hier in Beijing stonden met alle 16 miljoen 3 minuten stil. Dat lukt ons nooit. We zouden ons eigenlijk moeten schamen. Ik heb grote bewondering gekregen voor de manier hoe saamhorig en respectvol deze mensen hier zijn. 3 minuten lang een bewegingsloos China.
3 minuten lang ademloos kippenvel hebben, dat was mijn moment in Beijing.
Zie daarna maar eens een training weer op te pakken. Nee, dat kostte moeite.
Maar deze 3 minuten......
Beijing, 19 mei 2008, 14:28u - 14:31u
Vandaag was de training begonnen in Beijing. Met 7 man in een kamertje van zo'n 2 bij 3 meter, da's zweten. Maar goed, daar vertel ik later wel meer over.
Het meest werd ik gegrepen door de gebeurtenis na de lunch. Tijdens de lunch hadden we het al over de aardbeving daar gehad. De hulp die de chinezen nu zelf bieden is het doneren van geld, kleding, ieder draagt zo zijn steentje bij.
Om 14.28u stonden we weer op onze verdieping in het WTC van Beijing. Men had gevraagd of we wellicht de training rond 14.40 konden hervatten, omdat ze graag met iedere andere aanwezige in China, de slachtoffers van de aardbeving wilden herdenken.
Dat kan je uiteraard niet weigeren, nee, daar hoor je ook respect voor te tonen. Dus ik heb mij niet terug in mijn kamer getrokken. Ze hadden aangegeven dat ik best door kon, als ik dat zou willen. Nee, ik werk niet door, ook ik wil mijn respect tonen, al zou het alleen voor het fatsoen zijn.
Vanaf onze verdieping, de 35e etage, hebben we echt een prachtig uitzicht over een groot deel van Beijing. En om 14.28u gebeurde het...... Iedereen draaide zich naar het zuid westen, de richting van de ramp. Op kantoor doodse stilte, maar het geluid wat de stad deze 3 minuten lang onafgebroken maakte, was ook hier goed te horen.
Massaal gingen alle, maar dan ook echt alle auto's stilstaan. Een snelweg van 10 banen, die vlak langs het gebouw loopt stopte, de straat er omheen ook, de andere straten, ja.... alles, echt alles en iedereen was even voor het moment stil gaan staan. Niets geen polietie die het verkeer stil legde, nee, alsof men op commando het allemaal hadden begrepen, 14:28u is bijna begonnen, dus ga ik stiltaan.
Het moment van de ramp een week geleden werd met een soort luchtalarm aangekondigd. De sirenes kon je horen en onmiddelijk begonnen alle auto's en bussen tegelijk op de claxon te drukken. Iedereen heeft dat 3 minuten lang gedaan, deze metropool stond voor 3 minuten echt helemaal stil, 3 minuten geen beweging, zelfs in een foto zit meer beweging, nee deze 3 minten geen speld horen vallen, 3 minuten geen mobieltje wat afging, 3 minuten groot respect!
Terwijl je je in Nederland nog wel eens kan ergeren aan het feit dat er nog eens mensen vergeten om op 4 mei om 20u even 2 minuten stil te zijn, van niet meedoen was absoluut geen sprake, iedereen deed mee. Geen kuchje niets op kantoor, en buiten was er geen enkele claxon die maar even haperde. Alle mensen op strat stonden stokstijf, met het gezicht dezelfde richting op, geen auto reed, geen fietser, geen voetganger, niets maar dan ook niets bracht niet het respect op.
Dit was vandaag zo een ontzettend kippenvel moment. De saamhorigheid is hier enorm groot, hoe men hier mee omgaat, dat moet je eigenlijk vanaf dichtbij bekijken, moet je hier zien, pas dan besef je het pas voor een klein gedeelte, want ik denk dat er nog veel meer is.
Alleen al de 16 miljoen mensen hier in Beijing stonden met alle 16 miljoen 3 minuten stil. Dat lukt ons nooit. We zouden ons eigenlijk moeten schamen. Ik heb grote bewondering gekregen voor de manier hoe saamhorig en respectvol deze mensen hier zijn. 3 minuten lang een bewegingsloos China.
3 minuten lang ademloos kippenvel hebben, dat was mijn moment in Beijing.
Zie daarna maar eens een training weer op te pakken. Nee, dat kostte moeite.
Maar deze 3 minuten......
Beijing, 19 mei 2008, 14:28u - 14:31u
zondag 18 mei 2008
Vrouwtje theelepel
Vandaag eens heerlijk uitslapen……dacht ik. Maar nee, rond 8u was ik alweer wakker en de bouwvakkers hier in de buurt waren al vrolijk aan het werk. Voor de mensen die richting Beijing gaan om daar de Spelen te bewonderen hoop ik dat het allemaal op tijd af is. Dat je niet in een hotelkamer slaapt zonder gevel, want ze zijn hier nog druk druk erg druk bezig!
Vroeg uit de veren, struikelend over mijn aankopen van gisteren. Oeps…. Bijna vergeten, maar inderdaad… best wel een hoop thee. Zal ik een eigen kopje zetten…. Nee, ik ga maar douchen en richting beneden, straks loop ik het ontbijt nog mis…..
Na het ontbijt direct de benenwagen gestart en richting de pin automaat gelopen. Ja…. Daar stond ik gisteren ook al, maar na mijn avontuur met Yen had ik dringend behoefte aan cash…… rondlopen met 10Y (een euro) is niet echt handig.
Na de ontmoeting met de lokale ATM dus weer richting hotel en met de taxi naar de Forbidden city. Volgens Yen was het een uurtje lopen….. zelf schat ik wel wat langer in. De schaal op de kaart was wel wat erg vertekenend dus. Kortom… een dik kwartier over 1 van de 5 ringen van Tokio gereden. En jawel… ik werd gedropt bij een gate die dus niet voor bezoekers was. Handig dus. Maar…. Ook hier stonden ze natuurlijk klaar met de nodige verkoopwaar, van boeken over de verboden stad, tot en met de allernieuwste modelletjes van Lolex enz.
Na een wandelingetje om de muur van de verboden stad eindelijk aangekomen bij de toegangspoort. Kaartje gekocht en jawel, net als een half miljoen chinezen de stad in. Overal zie je van die gidsen zo’n vlaggetje ophouden, lekker herkenbaar voor iedereen dus je kan je groepje nooit kwijtraken. Ook hier werd mij een aantal malen een gids aangeboden en dat heb ik maar afgeslagen. Ik was op missie…. Had veel te doen, druk schema en tijd voor hele lange verhalen (ervaring met Yen en haar leermeester) had ik daarom niet. Ik moest gewoon snel(ler) dan een gids kon gaan .En jawel, na 2,5u verboden stad ben ik weer buiten gekomen. Na een tijdje had ik het eigenlijk wel gezien, alles is in dezelfde stijl gebouwd en ziet er allemaal even prachtig uit. Wel een erg mooie plek om te zijn, alleen met zoveel mensen…… het lijkt het Van Gogh op zondag ochtend wel bijna.
Dus….. op naar buiten. En jawel….. weer een chinese die mij aansprak. Waar ik naar toe ging, waar ik vandaan kwam (mens, kijk eens achter je!). Ok, het is zondag, Mich, even ontspannen…. Dus…. Jawel, toch een babbeltje. Zij was verpleegster in een ziekenhuis, maar na een tijdje vertelde ze ook allerlei dingen over kikkers, tijgers en andere dieren. Beetje alternatieve geneeskunde…. In een ziekenhuis??? Hmmmm, ik wil hier dus niet in het ziekenhuis belanden. Straks ligt er één of andere tijger mijn wonden te likken, wordt mijn been gespalkt met behulp van de slurf van een olifant en heb ik allerlei kikkers in mijn bed tegen allerlei andere kwaaltjes. Nee….. als dat zo was, had ik mij wel voor de leeuwen geworpen in Singapore.
Maar goed, ook deze dame bleek weer prima te kunnen gidsen. Profiteer daar maar van en accepteer de wat aparte babbeltjes… Vanaf de forbidden city heeft ze mij meegenomen door een kleine wijk met allemaal kleine (lagere) woningen. Hier wonen voornamelijk hooggeplaatste functionarissen, want deze plek in de stad is niet te betalen (90.000Y = 9000 euro per m2!!!). Deze ambtenaren kunnen het wel betalen en wonen hier in een soort compound eigenlijk.
Kleine straatjes, aparte bouw, erg mooi ook om te zien. Her en der wat renovatie werk. En op een binnenplaatsje (gevraagd of ik mocht fotograferen maar dat hadden de mensen liever niet) uitleg gekregen over wat ze aan het doen waren.
Ze waren een soort huisje op de binnenplaats aan het herbouwen. Heel vroeger (tot een jaar of 3 geleden) werden de chinese meisjes binnen gehouden tot ze trouwden. Ze mochten de 2e muur niet verlaten, laat staan de eerste. Daarom werd er voor de dochters een soort huisje gebouwd op de binnenplaats, waar ze woonden. Daar deden ze handwerken, naaien, schoenen en kleding maken, en maakten ze muziek. Ze mochten helaas niet hun eigen huisje verlaten. Zo’n 3 jaar geleden is dat zo’n beetje afgeschaft hier in China. Nee, ik zit maar te dollen, is geen 3 jaar geleden, ze zitten er nog steeds. O nee….. ze mogen al jaren en jaren vrij rondlopen. En dat is handig…..want dan lopen er opeens allemaal gidsjes rond! Wandelende Lonely Planets die je alleen even moet bedanken door………..
Jawel……… of ik een thee ceremonie wilde….. nou vooruit…. Eentje dan. Om de hoek van deze wijk lag een thee huis. Hier kwam de keizer vroeger en iedereen die er dan maar per ongeluk binnenstapte…….. werd vermoord. Tja…. Je moet ook niet al te amicaal worden met de keizer!
In dit theehuis van de keizer hadden ze trouwens vorstelijke prijzen! Kamerhuur (voor hoe lang???) was 100Y en de ceremonie bleek ook 100Y voor 2 personen te zijn. Ok, vooruit, we zitten toch al, de thee staat al op, maar goed….. is wel wat prijzig.
En toen ging het mis…
Het ritueel was begonnen en de thee werd weer op dezelfde manier als gisteren gepresenteerd.
Na het eerste smaakje kwam het tweede smaakje, toen het derde smaakje…… en toen vroeg ze hoeveel we wilden drinken….. zo hollands als ik ben informeerde ik even naar de prijs…. 100Y per smaakje…. Ehm… maar dit is toch de thee ceremonie, dit zit toch bij die 100Y inbegrepen??? Niet dus…
Kortom, de 2 kleine kopjes die we van elke smaak al ophadden bleken dus per smaak per persoon 50Y te hebben gekost. Okee, dus voor zo’n klein kommetje met thee, die 3 slokken betaalde ik dus 2,5 euro per smaak, per persoon?? Ehm….. laten we dan nu maar stoppen….
En dat mocht dus eigenlijk niet. We hoorden of 6 of 9 thee te drinken…. Ehm…. Nee, ik ga echt niet voor 60 euro thee wegtikken hier terwijl ik vorige week voor dat geld al dronken was geworden van een hele fles Moët & Chandon! In Singapore was het bier even duur als de champagne….tja, dan maar champagne, maar dat de thee zo duur hier was…. Oef………
En jawel, onze gids bestelde ook nog even vrolijk een blik vol met de laatste thee. Wel echt een fantastische thee, by the way, maar ehm….. daar gaat gekke Gerrit niet voor betalen. En jawel…. 4 smaken mocht ook, Ying en Yang…. Alles moet even zijn……. Nou…. Het zal mij om het even zijn…. Ik moet aan mijn Yen denken, anders is dat niet meer in balans.
En zo geschiedde. …. Mijn gids probeerde het nog wel om mij te laten betalen voor de thee, maar….. uiteindelijk betaalde ze zelf. Tja…. Ik had al genoeg thee gekocht en ik wilde hier niet nog eens bijna 40 euro voor heerlijke thee betalen als cadeautje voor haar… nee, die kon ze mooi in haar (thee)zak steken….. je betaald zelf maar. Ik ga thuis na een tijdje wel weer over op de PickWick…. Ok, deze thee is echt fantastisch, maar nee, ik had er mijn buik van vol. We mochten van het laatste smaakje wel enorm veel drinken, dus inderdaad….. Michel zat daar vrolijk een kommetje of 30 weg te tikken….. benieuwd natuurlijk of de smaak zou veranderen en of ik toch misschien niet high zou worden van deze thee. Nee…. Er gebeurde niets!!
Ja, het afscheid tussen mijn theeleut en mij vond plaats. Zij nam de bus weer richting…. Haar huis en ik nam de taxi richting the Temple of Heaven!
Prachtig park, mooie paden, mooie bomen en een stuk rustiger dan the forbidden city. Hier heerlijk rond gelopen en uiteindelijk ook de tempel ingegaan, o nee, ingekeken. Naar binnen mocht niet, maar je kon wel fotograferen van binnen. Dat heb ik mij niet laten ontnemen, want dat was werkelijk prachtig. Zoveel moois gewoon in de buitenlucht eigenlijk. Ik vraag mij af hoe dit hier allemaal zo prachtig blijft met al die smog.
Hier werd ik natuurlijk ook weer lastig gevallen door een dame die vroeg of ik naar haar Chinese kunst wilde komen kijken….. NEE! Had je gisteren maar moeten komen… ik ben al voorzien! Uiteindelijk ben ik toch maar even langs gelopen en ik kon erg tevreden zijn. De kunst die ze hier verkochten was schreeuwend duur (gewoon hard genoeg een tiende van de prijs bieden, dan lukt het vast ook wel) en lang niet zo mooi eigenlijk. Tja…. Ik was gisteren natuurlijk ook bij de Chinese Vincent van Gogh (hij had nog wel 2 oren trouwens) of de Chinese Rembrandt geweest. Hoop dat hij snel ….. nee, ik hoop dat hij nog lang leeft!
Maar goed, toch kon ik best tevreden zijn na vandaag. De thee prijs die mijn gids hier moest betalen lag nog boven de prijs die ik zelf gisteren met Yen af had moeten rekenen, dus ik had niet het gevoel dat ik afgezet was, ondanks dat het best wel een kapitaaltje thee is wat ik hier heb.
Ik hoop er morgen wat van terug te verdienen als ik met mijn stroopwafels op de proppen kom….als gift…..
Net wat gegeten in het hotel, heerlijk aan de sushi gezeten en natuurlijk geen thee gedronken. Mijn voorkeur gaat nu natuurlijk uit naar echte kwaliteitsthee….. niet naar een builtje pickwick gruis….. ;-)
En toch werd ik nieuwsgierig net….. wat kost die thee eigenlijk. En jawel…. Via www.pickwick.nl nee, via www.enjoyingtea.com heb ik wat uitgevonden, oeps, dat spul is dan ook enorm duur! Een onsje van mijn Ginsen Oolong tea kost 45 euro en de Pi Lo Chun tea kost rond de 55 euro voor een onsje. Ik heb hier rond een kilo aan thee schat ik…. Hmmmm….. rondje marktplaats maar doen denk ik ;-)
Kortom…. Ik kan weer met een gerust hart gaan slapen en morgen fris en fruitig aan de thee, ehm, aan de training beginnen.
Ik heb er zin in! Nog 3 dagen hier eigenlijk de koffer inpakken, het gewicht goed verdelen (hoop mijn 2e koffertje de cabine in te mogen nemen, want dan kan ik die even lekker vol met aardig wat gewicht proppen, schat dat er op de reis van Singapore naar Beijing al zo’n 10 kg in zat….. nu nog terug naar huis zien te komen……
En nee…… ik laat geen thee achter, geen kostuums…. Desnoods ga ik met de captain zelf aan de thee terwijl we vliegen, maar alles gaat mee!
Morgen meer over hoe de training hier gaat, ik ben erg benieuwd wie ik morgen in mijn klas heb zitten.
Voor nu….. jullie nog een fijn beetje weekend…. Ik ga op mijn kussen gevuld met jasmijn thee liggen…..
Beijing
Vandaag werkt mijn blog niet, althans…. Ik hoop dat hij niet werkt nu, maar dat ik straks toch dit bericht kan posten.
Inmiddels ben ik in Beijing aangekomen. De Nederlanders gisteren even gevraagd of ze mij vanaf 23u NL tijd wakker konden bellen en jawel….. netjes om 5u kwam de eerste beller door!
Gedouched, rest van de koffer ingepakt en op naar het vliegveld. Vaarwel Singapore!
Beijing is zo’n 6u vliegen vanaf Singapore en tijdens de vlucht bleken we wat te slingeren. Volgens mij kunnen ze bij Air China niet echt recht vliegen. Of wilden ze even over het getroffen gebied heel vliegen, om zich er even zeker van te maken dat er echt daar flink wat aan de hand was? Ik heb geen idee. Maar goed, de landing werd veilig ingezet en direct viel mij 1 ding op……. Smog……
Vlak voordat we echt landden kon ik pas zien wat er op de grond gebeurde. En dat voor een paar honderd meter, de rest…… in rook gehuld!
Na de nodige scans met goed resultaat te hebben afgelegd (o.a. de temperatuur scan) mocht ik weer verzamelen bij de douane. Dit keer ging het soepel, Beijing is aan het oefenen voor de spelen. Een nieuwe terminal op de luchthaven, hyper modern en echt prachtig, de detectie portalen boven wat doorgangen (voor mocht je op eens toch verhoging hebben gekregen) en jawel…. Mijn stempels weer gekregen!
Op naar de koffers!
Koffers gehaald en jawel…… waar is mijn plaatje….. toooooo theeeeeeee hotel….. ehm… niets….. nog een keer: toooooooooo theeeeeeee hotel!!!!!!!!!!
Nog niets…… we zijn maar gaan rijden en ondertussen riep hij de centrale op. Ik had het nummer van het hotel gegeven en jawel…. Na een minuut of 10 kregen we reactie. Hij wist waar hij naar toe moest!
Ik had zo’n vervelende taxi chauffeur die ook af en toe eens ging inhalen over de vluchtstrook, niet echt door had dat er anderen voor hem zaten en ook een gehele velg wist hij te nauwer nood te ontwijken. Dat ging dus prima!
Het Traders hotel hier ligt naast het (toekomstig) hoogste gebouw van Beijing, vlak naast het WTC hier en zit eigenlijk midden tussen de bouw werken in. Lag dus al een briefje op mijn kamer (naast de gele en de rode appel) dat het wat lawaaiig kon zijn af en toe. Tja…. Beijing probeert alles nog even af te ronden voor de spelen…… wat ze niet gaat lukken, als ik het zo bekijk.
Ok, kamer is prima, ruimer dan Singapore en weer een tweepersoonsbed, ipv 2 eenpersoons bedden.
Niet dat ik het nodig heb….. maar ik lig graag dwars…
Na een half uurtje had ik mijn kamer ook wel gezien en met de Lonely Planet van China onder mijn arm ben ik het hotel uitgestapt. Op naar de hoofdstraat hier, zo’n 300m lopen. Daar aangekomen nog geen 5 passen gezet of Jen liep voorbij. Of ze mij kon helpen, of ik wat zocht. Ehm…. Tja, hoever zit ik van de verboden stad af?? O, da’s een uur lopen….. op de kaart lijkt het 3 blokken verderop.
Beetje staan babbelen met Jen en wat informatie van haar proberen te krijgen wat ik echt moest zien. Jen was de eerste Chinees die echt lekker Engels sprak!
Of ik wel eens een echte thee ceremonie had gezien, of ik Peking Duck al eens had gegeten, of ik van Chinese kunst hield…. Kortom… Jen werd mijn tourguide voor vanavond.
Ik stapte pas om 17.30u het hotel uit, dus er was slechts een avond over.
Jen nam mij mee een soort flat gebouw binnen. Hier was ik zelf dus nooit binnen gestapt. En jawel… binnen allerlei gangen, deuren, gesloten en soms open. En na een paar gangen kwamen we aan bij het theehuis. Voor 50Y (nog geen 5 euro) konden we een thee ceremonie doen. En natuurlijk….dat wilde ik eens meemaken.
Kortom, Jen en ik gingen aan de thee.
Maar niet voordat we….. het ritueel uitgelegd gekregen hadden. Zij doet die waarschijnlijk wekelijks, maar voor mij was het de eerste keer. Dus….. daar gingen we:
Het eerste beetje water wordt gewoon opgegoten in het theepotje waar we thee uit gaan drinken, dan gieten ze het over in het thee glas, vanwaar we de thee in onze kommetjes straks gaan schenken…. Van de glazen theekan naar de vingerhoedjes en met een soort spatel werden de vingerhoedjes in de kommetjes geleegd….. die werden weer over het aardwerk potje gegoten, zodat ook de buitenkant werd verwarmd.
En nu…… teatime!
Dus even niet…… eerst wat gymnastiek! Het eerste kopje werd ingeschonken….dacht ik. Maar…..daarna kwam het vingerhoedje op z’n kop in het kommetje te staan, en konden we gaan beginnen.Pak een kommetje met dat vingerhoedje er in, lift het vingerhoedje behoedzaam om. Draai nu rondjes met het omgekeerde vingerhoedje over de rand van het kommetje. Pak het vingerhoedje…. Ruik…… ruik de geur van de thee……. Nu met het vingerhoedje langs je slapen rollen….da’s tegen de rimpels…… nu over je wangen…… en jawel…. Nog een keer ruiken!! Nu wrijf je het vingerhoedje tussen je handpalmen….. daar wis je alle sporen mee uit…… en ruik……. Weer een andere geur…
Ok, nu moet het eerste kopje in 3 keer naar binnen worden gewerkt. Hete thee….. dus slurpen.
O ja, je pakt het kommetje tussen wijsvinger en duim vast, de middelvinger er onder en dan verschilt het tussen dames en heren. De heren hebben de 2 laatste vingers naar binnen, de dames naar buiten.
Ik dacht dus dat je elk ingeschonken kopje dus in 3 keer naar binnen moest werken, dit hoefde alleen de eerste keer.
We hebben heel wat aparte, bijzondere thee gedronken. Thee die eerst een bolletje leek, maar zich ontpopte tot een soort bloem, echt prachtig om te zien!
En ook de witte thee kon ik niet weerstaan. Dit is de meest luxe theesoort die er is en is ook in NL slechts heel minimaal verkrijgbaar. (vanaf donderdag niet meer trouwens)
Uiteindelijk daar 3 soorten thee gedronken en eigenlijk dronken van de thee mij laten verleiden tot het aanschaffen van wat speciale soorten thee. De thee die een bloem wordt, de thee van de keizer, de thee die de vader van Jen graag drinkt…. Kortom…. Ik kreeg er ook nog een gratis thee servies bij, ik zal dus wel iets te ruim hebben gezeten ;-)
Daarna Jen uitgenodigd om te gaan eten. Iets lichts, dus toch maar niet de Peking Duck, maar iets bij de locals…. En jawel…. TL-verlichting en houten tafeltjes met plastic stoeltjes werden het!
Ik moet hier inmiddels wel tegen kunnen en inderdaad….. tot nu toe houd ik het aardig binnen! We hebben met z’n 2 heerlijk gegeten voor nog geen 5 euro (inclusief een halve liter bier!). En jawel…. Of ik van Chinese kunst hield. Ik was uiteraard geïnteresseerd, dus wij naar haar leermeester, die momenteel een soort verkoop hield voor de mensen van de aardbeving.
Daar was de master himself aan het werk en hij had heel wat werken hangen. Ook daar liepen wel wat rijkere chinezen rond, waar ik ook van te horen kreeg dat hij 1 van de weinige chinesen is die op zijde kan schilderen. Zijn veiling catalogus van een beurs in Duitsland lag er ook en inderdaad…. Pfffff, wat is dat spul takke duur zeg! 30.000Y als start voor een mooie zijde schildering. Da’s 3000 euro! Jeetje…
Maar goed, zij doneerden nu kunst en ik kon dus bieden wat ik wilde, de opbrengst zou naar de slachtoffers van de aardbeving gaan. Ehm…. Doe maar aan de overlevenden en de nabestaanden, dacht ik nog.
Onder het mom van Ying en Yang hebben ze mij dus 2 zijde schilderingen van leerlingen verkocht (die waren gelukkig goedkoper) en na wat babbelen, babbelen, babbelen, babbelen, babbelen, babbelen, babbelen, babbelen, babbelen, babbelen, babbelen, babbelen en nog eens babbelen………
Jawel…. Nog 2 grote werken gekocht, niet de zijde werken van de meester, maar 2 werken ook op zijde, maar ook verwerkt in zijde. Op zo’n houden rol……. Erg mooi, de betekenissen ervan ook gekregen, dus weet ook het verhaal er bij en de symboliek.
Als een “gift” heeft hij mijn naam in het Chinees weten te kalligraferen (je weet wel, zo’n hobby van 10 jaar terug) en heeft hij er ook iets bij geschreven dat hij mij van allerlei goeds wenst…. Ik zit dus donderdag avond met dat ding bij de lokale chinees in Amstelveen om dus even te horen of het klopt…..
En nu….. echt naar huis, ehm… naar het hotel… Jen, je hebt mij al handen vol met geld gekost… ik taai af!
Wellicht dat ik morgen ook nog met haar afspreek. Ze is goed gezelschap, ze spreekt en Mandarin en Engels en is een local…. Moet voldoende basis geven voor een mooie dag door Beijing…..Hoef ik toch niet na te gaan of het nummer van Katie Melua klopt, dat er 5 million bicycles in Beijing zijn.
Morgen wil ik naar de verboden stad, naar het plein van de Hemelse vrede, het zomer paleis, en en en en en…… maar nu eerst naar bed….. de band in de bar van het hotel heeft mijn oren toch op de nodige wanklanken getrakteerd, die moet ik er eerst uit zien te krijgen! Dit leek echt wel de eerste ronde van Idols…. En dan de bloopers ervan……wat een drama.
Tijd om te gaan slapen, morgen wacht een verboden stad!
Tot morgen!
Inmiddels ben ik in Beijing aangekomen. De Nederlanders gisteren even gevraagd of ze mij vanaf 23u NL tijd wakker konden bellen en jawel….. netjes om 5u kwam de eerste beller door!
Gedouched, rest van de koffer ingepakt en op naar het vliegveld. Vaarwel Singapore!
Beijing is zo’n 6u vliegen vanaf Singapore en tijdens de vlucht bleken we wat te slingeren. Volgens mij kunnen ze bij Air China niet echt recht vliegen. Of wilden ze even over het getroffen gebied heel vliegen, om zich er even zeker van te maken dat er echt daar flink wat aan de hand was? Ik heb geen idee. Maar goed, de landing werd veilig ingezet en direct viel mij 1 ding op……. Smog……
Vlak voordat we echt landden kon ik pas zien wat er op de grond gebeurde. En dat voor een paar honderd meter, de rest…… in rook gehuld!
Na de nodige scans met goed resultaat te hebben afgelegd (o.a. de temperatuur scan) mocht ik weer verzamelen bij de douane. Dit keer ging het soepel, Beijing is aan het oefenen voor de spelen. Een nieuwe terminal op de luchthaven, hyper modern en echt prachtig, de detectie portalen boven wat doorgangen (voor mocht je op eens toch verhoging hebben gekregen) en jawel…. Mijn stempels weer gekregen!
Op naar de koffers!
Koffers gehaald en jawel…… waar is mijn plaatje….. toooooo theeeeeeee hotel….. ehm… niets….. nog een keer: toooooooooo theeeeeeee hotel!!!!!!!!!!
Nog niets…… we zijn maar gaan rijden en ondertussen riep hij de centrale op. Ik had het nummer van het hotel gegeven en jawel…. Na een minuut of 10 kregen we reactie. Hij wist waar hij naar toe moest!
Ik had zo’n vervelende taxi chauffeur die ook af en toe eens ging inhalen over de vluchtstrook, niet echt door had dat er anderen voor hem zaten en ook een gehele velg wist hij te nauwer nood te ontwijken. Dat ging dus prima!
Het Traders hotel hier ligt naast het (toekomstig) hoogste gebouw van Beijing, vlak naast het WTC hier en zit eigenlijk midden tussen de bouw werken in. Lag dus al een briefje op mijn kamer (naast de gele en de rode appel) dat het wat lawaaiig kon zijn af en toe. Tja…. Beijing probeert alles nog even af te ronden voor de spelen…… wat ze niet gaat lukken, als ik het zo bekijk.
Ok, kamer is prima, ruimer dan Singapore en weer een tweepersoonsbed, ipv 2 eenpersoons bedden.
Niet dat ik het nodig heb….. maar ik lig graag dwars…
Na een half uurtje had ik mijn kamer ook wel gezien en met de Lonely Planet van China onder mijn arm ben ik het hotel uitgestapt. Op naar de hoofdstraat hier, zo’n 300m lopen. Daar aangekomen nog geen 5 passen gezet of Jen liep voorbij. Of ze mij kon helpen, of ik wat zocht. Ehm…. Tja, hoever zit ik van de verboden stad af?? O, da’s een uur lopen….. op de kaart lijkt het 3 blokken verderop.
Beetje staan babbelen met Jen en wat informatie van haar proberen te krijgen wat ik echt moest zien. Jen was de eerste Chinees die echt lekker Engels sprak!
Of ik wel eens een echte thee ceremonie had gezien, of ik Peking Duck al eens had gegeten, of ik van Chinese kunst hield…. Kortom… Jen werd mijn tourguide voor vanavond.
Ik stapte pas om 17.30u het hotel uit, dus er was slechts een avond over.
Jen nam mij mee een soort flat gebouw binnen. Hier was ik zelf dus nooit binnen gestapt. En jawel… binnen allerlei gangen, deuren, gesloten en soms open. En na een paar gangen kwamen we aan bij het theehuis. Voor 50Y (nog geen 5 euro) konden we een thee ceremonie doen. En natuurlijk….dat wilde ik eens meemaken.
Kortom, Jen en ik gingen aan de thee.
Maar niet voordat we….. het ritueel uitgelegd gekregen hadden. Zij doet die waarschijnlijk wekelijks, maar voor mij was het de eerste keer. Dus….. daar gingen we:
Het eerste beetje water wordt gewoon opgegoten in het theepotje waar we thee uit gaan drinken, dan gieten ze het over in het thee glas, vanwaar we de thee in onze kommetjes straks gaan schenken…. Van de glazen theekan naar de vingerhoedjes en met een soort spatel werden de vingerhoedjes in de kommetjes geleegd….. die werden weer over het aardwerk potje gegoten, zodat ook de buitenkant werd verwarmd.
En nu…… teatime!
Dus even niet…… eerst wat gymnastiek! Het eerste kopje werd ingeschonken….dacht ik. Maar…..daarna kwam het vingerhoedje op z’n kop in het kommetje te staan, en konden we gaan beginnen.Pak een kommetje met dat vingerhoedje er in, lift het vingerhoedje behoedzaam om. Draai nu rondjes met het omgekeerde vingerhoedje over de rand van het kommetje. Pak het vingerhoedje…. Ruik…… ruik de geur van de thee……. Nu met het vingerhoedje langs je slapen rollen….da’s tegen de rimpels…… nu over je wangen…… en jawel…. Nog een keer ruiken!! Nu wrijf je het vingerhoedje tussen je handpalmen….. daar wis je alle sporen mee uit…… en ruik……. Weer een andere geur…
Ok, nu moet het eerste kopje in 3 keer naar binnen worden gewerkt. Hete thee….. dus slurpen.
O ja, je pakt het kommetje tussen wijsvinger en duim vast, de middelvinger er onder en dan verschilt het tussen dames en heren. De heren hebben de 2 laatste vingers naar binnen, de dames naar buiten.
Ik dacht dus dat je elk ingeschonken kopje dus in 3 keer naar binnen moest werken, dit hoefde alleen de eerste keer.
We hebben heel wat aparte, bijzondere thee gedronken. Thee die eerst een bolletje leek, maar zich ontpopte tot een soort bloem, echt prachtig om te zien!
En ook de witte thee kon ik niet weerstaan. Dit is de meest luxe theesoort die er is en is ook in NL slechts heel minimaal verkrijgbaar. (vanaf donderdag niet meer trouwens)
Uiteindelijk daar 3 soorten thee gedronken en eigenlijk dronken van de thee mij laten verleiden tot het aanschaffen van wat speciale soorten thee. De thee die een bloem wordt, de thee van de keizer, de thee die de vader van Jen graag drinkt…. Kortom…. Ik kreeg er ook nog een gratis thee servies bij, ik zal dus wel iets te ruim hebben gezeten ;-)
Daarna Jen uitgenodigd om te gaan eten. Iets lichts, dus toch maar niet de Peking Duck, maar iets bij de locals…. En jawel…. TL-verlichting en houten tafeltjes met plastic stoeltjes werden het!
Ik moet hier inmiddels wel tegen kunnen en inderdaad….. tot nu toe houd ik het aardig binnen! We hebben met z’n 2 heerlijk gegeten voor nog geen 5 euro (inclusief een halve liter bier!). En jawel…. Of ik van Chinese kunst hield. Ik was uiteraard geïnteresseerd, dus wij naar haar leermeester, die momenteel een soort verkoop hield voor de mensen van de aardbeving.
Daar was de master himself aan het werk en hij had heel wat werken hangen. Ook daar liepen wel wat rijkere chinezen rond, waar ik ook van te horen kreeg dat hij 1 van de weinige chinesen is die op zijde kan schilderen. Zijn veiling catalogus van een beurs in Duitsland lag er ook en inderdaad…. Pfffff, wat is dat spul takke duur zeg! 30.000Y als start voor een mooie zijde schildering. Da’s 3000 euro! Jeetje…
Maar goed, zij doneerden nu kunst en ik kon dus bieden wat ik wilde, de opbrengst zou naar de slachtoffers van de aardbeving gaan. Ehm…. Doe maar aan de overlevenden en de nabestaanden, dacht ik nog.
Onder het mom van Ying en Yang hebben ze mij dus 2 zijde schilderingen van leerlingen verkocht (die waren gelukkig goedkoper) en na wat babbelen, babbelen, babbelen, babbelen, babbelen, babbelen, babbelen, babbelen, babbelen, babbelen, babbelen, babbelen en nog eens babbelen………
Jawel…. Nog 2 grote werken gekocht, niet de zijde werken van de meester, maar 2 werken ook op zijde, maar ook verwerkt in zijde. Op zo’n houden rol……. Erg mooi, de betekenissen ervan ook gekregen, dus weet ook het verhaal er bij en de symboliek.
Als een “gift” heeft hij mijn naam in het Chinees weten te kalligraferen (je weet wel, zo’n hobby van 10 jaar terug) en heeft hij er ook iets bij geschreven dat hij mij van allerlei goeds wenst…. Ik zit dus donderdag avond met dat ding bij de lokale chinees in Amstelveen om dus even te horen of het klopt…..
En nu….. echt naar huis, ehm… naar het hotel… Jen, je hebt mij al handen vol met geld gekost… ik taai af!
Wellicht dat ik morgen ook nog met haar afspreek. Ze is goed gezelschap, ze spreekt en Mandarin en Engels en is een local…. Moet voldoende basis geven voor een mooie dag door Beijing…..Hoef ik toch niet na te gaan of het nummer van Katie Melua klopt, dat er 5 million bicycles in Beijing zijn.
Morgen wil ik naar de verboden stad, naar het plein van de Hemelse vrede, het zomer paleis, en en en en en…… maar nu eerst naar bed….. de band in de bar van het hotel heeft mijn oren toch op de nodige wanklanken getrakteerd, die moet ik er eerst uit zien te krijgen! Dit leek echt wel de eerste ronde van Idols…. En dan de bloopers ervan……wat een drama.
Tijd om te gaan slapen, morgen wacht een verboden stad!
Tot morgen!
vrijdag 16 mei 2008
Ivan Ho....
Nee, nog net geen Ivanhoe!
Maar ja..... pak maar eens een business kaart volgens het ritueel aan en blijf dan maar eens strak voor je uit kijken........
Dat is mij dus amper gelukt.... steeds maar weer het liedje door mijn hoofd.... Ivanhoe...... Ivanhoe.......
Maar gelukkig, meneer Ivan Ho was kleermaker... en had niets te maken met Ivanhoe.
Maar goed, zo stelde hij zich ook voor. and....you must come to my shop.
Zo heb ik mijn laatste uren in Singapore afgesloten.
Eigenlijk ben ik gesloopt, ga dus nu naar bed, ja, om 22.45u... om 5.15u gaan de eersten al bellen.... ik moet om 7u op het vliegveld zijn.... laat dat maar goed gaan...
Beijing..... die horde moet ik nog even nemen voordat ik richting jullie kom.
Dus Beijing, zet de thee maar op, begin maar vast de rijst te koken, leg de stokjes maar klaar..... Michel komt er aan!
Tot morgen!
Maar ja..... pak maar eens een business kaart volgens het ritueel aan en blijf dan maar eens strak voor je uit kijken........
Dat is mij dus amper gelukt.... steeds maar weer het liedje door mijn hoofd.... Ivanhoe...... Ivanhoe.......
Maar gelukkig, meneer Ivan Ho was kleermaker... en had niets te maken met Ivanhoe.
Maar goed, zo stelde hij zich ook voor. and....you must come to my shop.
Zo heb ik mijn laatste uren in Singapore afgesloten.
Eigenlijk ben ik gesloopt, ga dus nu naar bed, ja, om 22.45u... om 5.15u gaan de eersten al bellen.... ik moet om 7u op het vliegveld zijn.... laat dat maar goed gaan...
Beijing..... die horde moet ik nog even nemen voordat ik richting jullie kom.
Dus Beijing, zet de thee maar op, begin maar vast de rijst te koken, leg de stokjes maar klaar..... Michel komt er aan!
Tot morgen!
Abonneren op:
Posts (Atom)